Get the latest updates in your inbox and sign up for more info!
The children’s rhyme about the coronavirus Is There Something in the Air? (Che cos’è che in aria vola?), written by Roberto Piumini, one of Italy’s most beloved children’s authors, has been translated into Dutch by Manon Smits.
Manon Smits (the Netherlands, 1967) studied English and Italian language and literature in Nijmegen and in Rome, specializing in literary translation. In 1995 she translated her first novel, Oceano mare by Alessandro Baricco. Since then she has translated all his books and over 150 other novels from Italian (a.o., work by Elsa Morante, Silvia Avallone, Claudia Durastanti, Jhumpa Lahiri, Roberto Camurri, Melania Mazzucco, Edoardo Albinati, Domenico Starnone) and from English (a.o., Elif Shafak, Jon McGregor, Emma Donoghue). She has also translated several children’s books, for instance by Davide Morosinotto and Pierdomenico Baccalario. She and her partner (who is also a translator of Italian literature) live in a village near the woods; they have three sons and a daughter, and the family also has a dog and a cat.
Wat is er toch aan de hand?
Wat zien mensen allemaal zweven?
De school dicht, da’s toch irritant!
Kom, ik zal je wat meer uitleg geven.
Er is een virus dat Corona heet,
dat woord betekent ‘kroon’.
Maar een koning is het niet
het is een virus, geen persoon.
Virusdeeltjes zijn kleine rotzakken,
heel gevaarlijk bovendien.
Je moet er een microscoop bij pakken
als je ze zou willen zien.
Het zijn ziekmakende minibeesten
die nooit eens stil kunnen zitten.
Echt brutale plaaggeesten
die aan ons vast willen klitten.
Je weet nooit waar ze rondhangen,
je kunt ze niet voelen en niet ruiken.
Ze zijn gewoon echt niet te vangen,
en willen bij mensen naar binnen kruipen.
Dat zijn wij dus, alle mensen groot en klein,
alle kinderen en alle ouden.
Iedereen kan nu een held zijn
door dat virus weg te houden!
Daarom hier een paar adviezen,
het aantal zieken mag niet omhoog.
Dus als je eens moet hoesten of niezen
doet het dan in je elleboog.
Kom je van buiten naar binnen
was dan je handen onder de kraan.
Daar moet je altijd mee beginnen
je mag het niet één keer overslaan.
Je moet je handen met zeep inwrijven
en tel tot twintig of nog meer.
Je kunt het echt niet overdrijven
zo doe je dat dus elke keer.
Blijf met je vingers van je ogen,
je mond, je wangen of je neus.
Normaal zou dat gerust wel mogen
maar nu is er geen andere keus!
Als je iemand ziet op straat,
blijf er dan een eind vandaan.
Kijk of niemand te dichtbij staat,
en raak een ander echt niet aan.
Blijf op anderhalve meter afstand
zolang het virus hier nog is.
En geef mensen ook geen hand
anders gaat het toch nog mis.
Zie je iemand met een mondkapje om
heeft dat niks met carnaval te maken.
Diegene is niet raar of dom,
je hoeft niet in paniek te raken.
Zo’n kapje voor de mond,
vindt het virus niet zo fijn.
Dan vliegt het minder rond,
zodat wij veilig zijn.
Zolang dat virus hier nog hangt
is het op straat niet pluis.
En ook al duurt het wekenlang,
we blijven lekker thuis.
Dat is het allerbeste plan
hebben we samen besloten,
zodat die pestkop niks meer kan,
daarom zijn de scholen gesloten.
Denk eraan: je bent niet alleen
we zijn nu echt met velen.
We komen er beslist doorheen
door enkel op afstand te spelen.
Er zijn mensen die je nu niet ziet,
opa en oma die ook thuis moeten blijven.
Elkaar opzoeken kan nu even niet,
maar we kunnen wel bellen en schrijven
Lieve woorden zijn net cadeautjes,
dat vinden mensen altijd fijn.
Familie, vrienden en klasgenootjes
zullen er echt blij mee zijn.
Als wij voorzichtig blijven doen
en het virus gaat verzwakken,
zijn wij straks de kampioen
klaar om het leven weer op te pakken.
Als dit eindelijk achter de rug is
en alles ten goede is gekeerd,
starten we weer helemaal fris
en hebben we hopelijk een wijze les geleerd.
